در مرحله اول:

يک عکس مناسب انتخاب کنيد.

در مرحله دوم: جاي گذاري point هاي تعريف شده بر سر جاي خود (اين قسمتش من را ياد بازي پازل مي اندازد) «هر چقدر دقيق تر پازل خود را جاي گذاري کنيد نتيجه کار بهتري خواهيد گرفت».

مرحله سوم: کار با time line است. تا به اينجاي کار را يک بچه 13 ساله به راحتي انجام مي دهد و فقط براي کار با time line احتياج به چند تفهيم پارامتر دارد آن وقت مي تواند هر زمان که خواست به مدل خود احساسات همراه با صدا، حرکت و ... اضافه کند و بدين راحتي فرزند 13 ساله شما برايتان يک clip چند دقيقه يا حتي هم چند ساعته در دو بعد بسازد. البته اين تکنولوژي براي چند سال گذشته بود. حال شما خود قضاوت کنيد که متخصصان صمعي و بصري در هاليوود (قابل ذکر است هاليوود در چند کشور دنيا از جمله آلمان، فرانسه و آمريکا براي خود کالج صرف، تکنولوژي تصوير، طراحي، انيميشن و ... دارد) با اين تکنولوژي رو به رشد نتوانند اين کار را در سه بعد انجام دهند.
براي ساخت يک تصوير خوب بايد ورودي نرم افزارتان را مطلوب کنيد. اسکنرهاي سه بعدي موجود در بازار براي مدل برداري هاي کوچک طراحي و ساخته شده اند.
و فقط در ذهنتان تصور کنيد که بزودي اسکنرهايي وارد بازار مي شوند که همچون فيلم Mrs& Mr Smith کارکتر جين اسميت را براي شناسايي اسکن مي کرد. در آن صورت براي هر فيلم لازم نيست تمام بازيگران آن از جمله ستارگان بر سر لوکيشن حاضر شوند و به هزينه هاي کمپاني اضافه کنند. فقط کافي است براي عقد قرارداد و مدل برداري به دفتر کمپاني بروند و حال بعد از اين خود کارگردان مي داند که از مدل سه بعدي خود چه مقدار احساسات در بازي و چه مقدار فعاليت در هر لوکيشن يا در هر شرايط جوي بخواهد.
منبع:دنياي کامپيوتر و ارتباطات، ش90